ගිනි තැබීම - living for others

බොහෝ අය උත්සහ කරන්නේ තමන්ට ඕනා විදිහට අනුන්ගේ ජීවිත හැඩගස්වා ගැනීමටයි, තමන්ට වාසි සහගතයි කියලා හිතන හැම දෙයක්ම ලංකරගැනීමේ අමිනිස් ගුණාංග ඇත්තවුන් නිසා පීඩා විඳින්නන් කොතෙකුත්ද?

ගින්න නිවා දැමිය හැක, එනමුත් ඒ ගිනි නිසා ගිනිගත් හිත් නිවා දැමිය නොහැක .. කියා දාර්ශනිකයෙක් කියා තිබුනා. අනුන්ගේ ජීවිත වලපල්ලට ගියත් ඒ මතින් තමන්ගේ ජීවිත ගොඩනගාගන්න හිතන අය දුටුවිට මට ඇතිවන්නේ පිළිකුලකි. අද වෙනසකටත් එක්ක එක බ්ලොග් සටහනක් ඉංග්‍රීසියෙන් ලියන්න හිතුනා.

Yesterday one of my friend came to see me with all her complains and troubles. Her boy friend left her and for that she wants to end her life, give up her carrier and so on (the usual drama). Everyone around her tried to calm her down by saying "dont think of such things, please think about your parents , think about your carrier. ending life is foolish" but she kept on saying that she would just end up her life.

I thought for awhile and told her "yeah ok dont listen to them, Ending up your own life for an idiot who doesn't think about u for a second ?... well I think thats a good idea go on with what ever u want" cause deep down in my heart I know that those who wants to suicide, never tell or boast that they are going to kill them selves.
She stopped her crying for a moment starred at me. wiped her tears and looked at me in a furious way and told me " No I will not end up my life for such a stupid idiotic person u are right" thinks for awhile and says " I'm hungry, lets eat some thing".
And thats it ! No more tears sister !

We all have problems.
All of us are struggling so hard to gain what ever we want or what ever others want us to achieve. Once upon a time in life education lessons, we learnt to replace problems with the word situations. When ever I heard or read about hard situations people face themselves in day to day life, I thought I'd not go on the same path as they did. But it doesn't always work out that way !
because all our life we live according to others measurements.

I explained my friend that if her boy friend had understood her and loved her he would never have left her in such a position. She wanted me to talk to her bf so that he would show his reasons for leaving her but I feel that there are times when its too hard to compromise everything even though communication is the only key which can unlock the hard situations and things going between all of us.From experience I know its always better to keep my silence and the distance, because for some people think they are always right.

(photo - taken by Me :D)

සොඳිනා පතමි පැතුමන් - Happy Birthday my friend !

හොඳ යාළුවෝ හමුවෙන්නේ, පෙර පින් නිසා කියලයි මම හිතන්නේ, සියක් දෙසීයයක්, යාළු මිත්‍රයන් අතර, කලණ මිතුරන් සිටින්නේ අතේ ඇඟිලි ප්‍රමාණයටත් අඩුවෙනි.

අපි එකට පාඩම් කෙරුවෙමු, මහජන පුස්ථකාලයට ගියෙමු, පාරවල් දිගේ රස්තියාදුවේ ගියෙමු. හින්දි චිත්‍රපටි සොයා එම් සී එකේ කරක් ගැසුවෙමු. ඇඳුම් හොයන්න ගිහින් පාරවල් වල හතිවැටෙන තුරු උඩට පල්ලෙහාට ඇවිද්දෙමු. තාමත් මතක් වෙද්දි හිනා යන්නේ, අර බුරියානි කන්න ගිහිං හොදි කප් එක ඇඟේ හලා ගත්ත සිද්දිය.

ලයිබ්‍රරි කැන්ටිමේ පොල් රොටී සමග ලුණු මිරිස්, ආ අර ඉඟුරු නැති ඉඟුරු ප්ලේන්ටිය , ආ හරිම කැමැත්තෙන් අපට පුටු පරිත්‍යාග කරන "රිකී මාටින්", එයාට මොනවා උනාද දන්නේ නෑ නේද .ලැජ්ජාව ෆයිල් කවරෙන් වහගන්න අපේ තරාව බයිට් කරන එක, අපි ඔක්කොමලා එක බත් මුල බෙදාගෙන කන හැටි ඔය වගේ සොඳුරු මතක රැසක් එක්ක එකතුවුන මිතුරන් සෙට් එක මතක් වෙද්දි ජීවිතේ ඇත්තටම සුන්දරයි කියලා හිතෙනවා.

දුකක් , සතුටක්, හිනාවක්, කඳුලක් ඒ හැම දේකදිම නොවෙනස්ව ඉන්න ශාලි, ඔන්න බ්ලොග් පෝස්ට් එකක්ම වෙන් කරා, මට මාර හැපී මචං මේ පාර උපන්දිනේ මිස් උනේ නැති එකට. (මේ සතියෙම මතක් කර කර හිටියේ, හප්පේ මේ අවුරුද්දෙවත් වෙලාවට wish කරන්න.)

මනුසත් ඉමේ හමුවූ පිනෙන්
බැඳුනේසදා සොහොයුරු දමින්
ලබැඳියි හිතත් අහසක් තරම්
සොඳුරුයි නුඹත් කවියක් තරම්

දකිනා ලෙසට නිති‍ සුබ දසුන්
විඳිනා ලෙසට සැනසුම් පවන්
හිඳිනා ලෙසට සතුටින් සැපෙන්
සොඳිනා පතමි පැතුමන් ඉතින්

ඉතින් මම සුභ පතන්නෙමි, හිතේ සැනසීමෙන් ජීවිතේ ගෙවන්න පුළුවන් වෙන්න කියලා, හැමදාම, අයියටයි ඔයාටයි, දෙන්නටම ( අයියටත් මේ එක්කම belated birthday wishes !)
Wish you a happy birthday !
බෝ

ඇතැම් යාළුවන්ගේ මහා කරුණාව

සාමාන්‍යයෙන් අපිට සමීප අපේ යාළුවන්ට අපිට කියන්න බැරි දෙයක් නෑ, ඕනෙම දෙයක් කියනවා, දුකක් උනත් සතුටක් උනත් කිසිම බයක් නැතුව අපි කියන්නේ, අපි දන්නවා ඒක එයාගෙන් පිට යන එකක් නෑ කියලා. යාළුවන් උනත් පෙන්වන්නේ, මම තරම් යාළුවෙක් නෑ මේ ලෝකේ කියලා. පණ දෙන්න කතාකරන්නේ.

ඒත් ඒ යාළුවම ඔවුන් අතරේ හිත් නොහොඳ වීමක් ඇතිවුන විගස තමන්ගේ මිතුරා හෝ මිතුරියගේ වැරදි සහ ජීවිතේ රහස් කියව කියව තැන තැන ඇවිදිනවානම්.... ඒකට මොකද කරන්නේ ?

"අරයා ඔයා ගැන අරෙහෙම කිව්වා "

"මෙයා මෙහෙමලූ අරයා කිව්වා "

"දන්නවද එයා එහෙම කෙනෙක්ලු "

මේ ටික නෙට් එකේ වගේම තත්‍ය ලෝකෙත් අපිට අහන්න දකින්න ලැබෙන සුලභ "ඕපා දූප" කියවීම් ටිකක්. තමන්ට අවාසි සහගත සියල්ල ඈත් කිරීමත්, එහෙම හිතෙන සියල්ල ගැන බොහොම නින්දිත විදිහට විවේචනය කිරීම පහත් මානසිකත්වයක් හිමි තිරිසන් ගති ලක්ෂණ විදහා පාන්නක් බව මොවුන්ට නොවැටහෙන එකයි පුදුමේ.

මේ සිදුවීම මගේ යහළුවෙක්ටත් සිදු වුනා. ඇගේ කලකට ඉහත යාළුවෙක් ඔවුන් දෙදෙනා අතර ඇතිවූ සිත් නොහොඳ නෝක්කාඩුවක් නිසා විරසක වෙලා, ඒ මදිවට දැන් අර අනෙකාගේ ජීව දත්ත තොරතුරු සටහන හැමෝම එක්ක දිග ඇරගෙන කියවනවලු.
ඔන්න බලන්න හරියට යාළුවන් තෝරා බේරගෙන ආශ්‍රය නොකිරීමේ ඵල විපාක ඇස් පනාපිට පෙන්වන ලකුණු.

පුද්ගල ජීවිතයක් අඳුරෙන් අඳුරටම පත්කරන ප‍්‍රධානතම සාධකය පාපමිත‍්‍ර සේවනයයි කියලා බුදු දහමේ නොයෙක් තැන සඳහන් වෙනවා.
අඤ්ඤදත්ථුහර, වචීපරම, අනුප්පියභාණී, අපාය සහාය යනුවෙන් ඔවුන් නම්කර ඇත.
මේ ගැන හරි හැටි වැටහීමක් ලබාගන්න මම මෙන්න මේ ලිපිය උපයෝගී කරගත්තා... දිනමිණ පුවත් පතෙන්.

............"මිතුරා සතු දේ කපටි කමින් පැහැර ගැනීම , විපතකදී බොහෝ දේ බලාපොරොත්තු වීම, තම ආරක්ෂාව හා වාසිය සඳහාම ඇසුරු කිරීම අඤ්ඤදත්ථුහර පවිටු මිතුරා ගේ ස්වභාවයයි.

වචනයෙන් පමණක් උදව් කරන දොලොවටම හානි කරන තේරුමක් නැති වචන කථා කරන මිතුරාට උදව්කළ යුතු අවස්ථාවේ මග හැරයාම, නැති බැරි කම කියාපාන, ගති පැවතුම් ඔහු ගේ ලක්‍ෂණයි.

අනුප්පියභාණි මිතුරා ගේ සිරිත වන්නේ මිතුරා ගේ හොඳ කටයුතු අනුමත නොකිරීමත් නරක කටයුතු අනුමත කිරීමත් ය. මිතුරා ඉදිරියේ ඔහුගේ ගුණකීම, නැති තැන දොස්කීම ඔහුගේ සිරිතය.

මත්පැන්, දුම්වැටි වලට හුරු කීරීම හා අවේලාවේ ගමන්බිමන් යාමට සහාය වී නොයෙක් කරදර වලට විපත්වලට පත්කිරීම අපාය සහාය මිතුරා ගේ ගති පැවතුම්ය. මෙබඳු පාපී අසත්පුරුෂ ඇසුර අයහපතට මිස යහපතට හේතු නොවේ.

වත්මන් සමාජය තුළ ද මෙවැනි පවිටු පුද්ගලයන්ගෙන් හිඟයක් නොමැත. අඳුරෙන් අඳුරට යන මේ පුද්ගලයා ආගම දහමට පි‍්‍රය නොකරයි. දුර්ලබව ලබාගත් මනුෂ්‍ය ජීවිතය පිළිබඳ ඔහුට හැඟීමක් නැත.

පාප මිත‍්‍ර සේවනය නිසා අනේකවිධ පාප කර්මයන් සිදු කොට අකාලයේ මිය ගොස් අවීචිය, පෙ‍්‍ර්ත ලෝකය වැනි මහ දුක් ඇති තැනක උපත ලබා කල්ප ගණන් අතරක් නැතිව මහත් දුක් ගොඩකට ගොදුරු වෙයි.

ඒ අඳුරු ජීවිතය ගත කරන පුද්ගලයාට කළ්‍යාණ මිත‍්‍රයන්ගේ ඇසුර ලැබෙනවානම් ඒ ඇසුර නිසා තමන් කළ පාපකර්ම නිසා මෙවන් අඳුරු ජීවිතයකට පත් වූ බව ඔහු අවබෝධ කර ගනියි. එසේ අවබෝධ කර ගන්නා ඔහු පස් පව්, දස අකුසල් වලින් මිදී යහපත් කෙනෙකු බවට පත් වෙයි.. "........... (දිනමිණ පුවත් පතෙනි)

පසු සටහන : කෙනෙක්ට බැනලා , අවමන් කරලා කවදාවත් සිතේ සැනසිල්ලෙන් ඉන්න බැරි වග මේ මිනිස්සුන්ට ඔවූන්ගේ ජීවිතවලම තියෙන හැල හැප්පීම් සහ දුක් දෝමනස්ස තුලින් වැටහේවා කියලා මම ප්‍රාර්ථනා කරනවා

මෙන්න අන්තිමට මේ ටිකත් කියවලා බලන්න.. උපුටා ගැනීම මම ලියපු "මගෙ පස්සෙන් එන්න" කථාවෙන්

~අප සමාජයේ ගැහැණු පිරිමි යහළුකම් ,පෙම් සබඳතා වලට පමණක් සීමා කොට සිතන කල් හි , මෙවැනි දේවල් ඇසීම අරුමයක් නොවන වග අබා හොඳින්ම දනී.

”මම එයාලගෙ සමාජ සේවා වැඩ වලට එහෙම උදව් වෙනවා. ආකල්ප සහ සමාජ දැකීම් අතින් අපි ගොඩක් එක සමානයි”
”ඒකත් එහෙමද, මට කිව්වෙ නම් ඔයාගෙ යාළුවෙක් අබා, කොයිකටත් ටිකක් පරිස්සමෙන්, නිකන් කතාවක් අහ ගන්න ඕනෙ නැහැනේ”

” නන්දි , එහෙම හිතුවොත් වනගත වෙලා ඉන්න තමයි වෙන්නේ, මේ රටේ වැඩක් කරන ඕනෙම කෙනෙක්ට කතාවක් හදනවා, ඒ තමයි අපෙ සමහරක් මිනිස්සුන්ගේ පහත් මානසිකත්වයෙ තරම, එහෙම කියලා එකට වැඩ කරන එක නතර කරන්න බැහැනෙ”

”ඔව් ඒකනම් ඇත්ත. ඔය කියන කවුරුත් සියයට සීයක් අති උත්තම පාරිශුද්ධ චරිත නෙමෙයිනේ, ඔහොම හැමෝටම කථා කියන්නේ, නින්දා කරන්නෙත් ජීවිතේ ලොකු අඩුවක් තියෙන අය, එ්ක මම අත් දැකීමෙන්ම දන්නවා”

”අන්න හරි නන්දි, එහෙම අය එයාලගේ ජීවිතෙත් අවුල් කරගෙන, ඒ අවුල් මදිවට, තවත් පව් පුරවගන්නවා අනුන්ට වින කරන්න ගිහින්, ඔයා හොඳට බලන්න, ගොඩක් ඔය අනිත් අයගෙ පුද්ගලික ජීවිත ගැන නොයෙක් දේවල් පතුරන්නෙ තමන්ගේ ජීවිත අවුල් වියවුල් වෙච්චි කට්ටිය” එසේ කී අබා නැවත අත් ඔරලෝසුව දෙස බැලූවාය.

”ඔව් ඔව් , ඔන්න හිතන්නකෝ, අරයා මෙහෙමයි, එයා නරකයී කියලා කියා ගන්න උදවිය තමයි ගිනි බෝම්බ, සමහර විට මගෙ යාළුවන්ටම මා ගැන වැරදි කියලා තියෙන අවස්ථා බොහොමයක් තියෙනවා අබා”

ඉතින් බලන්න මේ වගේ පාපී මිනිස්සු 1000 එක්ක ඉන්නවට වඩා සත්‍යවාදී මානවහිතකාමී එක මනුස්සයෙක්ගේ ඇසුර කොයි තරම්නම් සොඳුරු ද , හිතකර ද , ළඟ ද අපිට ?

මගේ තැන මට පෙන්වන...

ජීවිතේ අපිට හමුවන බොහෝ දෙනා අපට නොදැනිම අපෙන් වෙන්වී ගිහිං ඒක වෙන්නේ ඉබේම හරි අපේ නොසැලකීම නිසා හරි, එහෙමත් නැත්නම් අනෙක් අයගේ නොසැලකීම් නිසා. හිත් බිඳින අයත්, හිත් හදන අයත් අතර ජීවත්වෙනකොට බොහෝ ප්‍රශ්ණ රාශියකට මුහුණ දෙන්න සිදුවීම අරුමයක් නොවෙන බව මට වැටහුනත්, ඒ නිසා ඇතිවන විරසකවීම්, හිත් රිදීම් , දුරස් වීම් වලට පැලස්තර දමන්න, විසඳුම් සොයන්න ඉස්සරනම් ගොඩාක් වෙහෙසුනා.

ඒත් යන ගමනේ තියෙන වෙහෙසකර බව නිසාම කාලය විසින් එවැනි දේවලට විසඳුම් ගෙනේවි කියලා මම නිහඩ වෙනවා. මම හිතන්නේ, අපට අවශ්‍ය , අපව අවශ්‍ය යම් කෙනෙක් ඉන්නවානම් ඒ අය අපෙන් දුරස් වෙන එකක් නෑ කොයි තරම් ගැටලුකාරී තත්වයන් ඇති වුනත්.

නේක බස් උන් දොඩන - මම ඈත යැයි පෙනෙන
හුදෙකලා හිස් අහස - නිතර හිත නෙත ගැටෙන
අතීතය මතකය - කවි පබැඳුමෙන් ගතවුන
මුලින් සිඳ අත් හල - නැවත ඒ දෙස නොබලන

නුඹ දෙදෙන සපැමිණ - යලිඳු මා කැඳවන
ඇවිද ගිය දුර දිග - මං කෙසේ විමසන
සහෝදර බැම්මෙන් - මිදී යන්නට නොම දෙන
සෙනේහය ඇයි තව - මට මගේ තැන පෙන්වන

දොඩන්නට රිස්සේ - හැකිද නොදනිමි තවම
කියන්නට බෝ දේ - හිතේ තෙරපෙන තරම
දකින්නට ඇත්තේ - නිමක් නැති භව දුකම
හිඳින්නම් මෙලෙසේ - යළිඳු අපි හමුවෙන තුරුම

© බෝ සමරතුංග

(ජායා රූපය ,සොයා ගත්තේ අන්තර්ජාලයෙනි ) මෙහි දැක්වෙන "ඔබ දෙදෙන .. අයියා කෙනෙක් සහ අක්කා කෙනෙකි.

කවි කථා - හිතක් නැති උනෙන්...

සංවාද ස්වරූපී කාව්‍ය රචනා මා හට කියවන්න ලැබුනේ කුඩා කල සිටමය. පළමුවෙන්ම කියවන්න ලැබූ කවි කතන්දර පොත, සාගර පළන්සූරිය මහතා විසින් රචිත සුදෝ සුදු කවි පොතයි. අකුරු කියවන්න බැරි බාල කාලෙ අම්මා තමයි මුලින්ම ඒ පොතේ කවි තාලෙට ගායනා කර ඒ කවි වල තේරුම කියලා දුන්නේ. කවියෙන් කථාවක්ම ලියන්න තවම මට බැරි උනත්, ජීවිත අත්දැකීම් අතරින් අත් දුටු සංසිද්ධියක් ඔස්සේ මෙසේ කවි පද ගොඩ නැගුනේ, පාඩම් අතර තුර ලද නිමේශයේ. (ලිව්වේ නම් ගිය අවුරුද්දේ , යුනිකේත පෙනෙන්නේ නැති අයට බලන්නත් එක්කම කවිය රූපමය ආකෘතියෙන් පළ කලා)

වෙද දියණී
දහවල උදේ එනවිට ලබැඳියන් රැස
නුඹ බල බලා හිටියා හිස් අහස දෙස
ගිලන් නුඹේ ඇඳ අසලට වෙදුන් මිස
වෙන කවුරුවත් නාවේ ඇයි කිසිම දින

රෝගී කත
සැමියා මලේ අලිමංකඩ සටන් වැද
දරුවන් නැතත් නොසිතුව අන් කෙනෙක් ගැන
හිමි පෙම සිහි කරන් සිටියා බැතින් තද
ආ මග දුකයි මරණය සැපතකී මට

වෙද දියණී :
යුද්ධය දුකක් කොයි කාටත් එය උරුම
අම්මේ නුඹේ දුක මට දැනෙනව බොහොම
රෝ දුක් මරණ හැම මැද නුඹෙ ඉවසීම
සිත සවි කරයි නිබඳව තව හැමදාම

රෝගී කත :
බෙහෙත් එපා මට මරණය දුර කරන
සෙනෙත් එපා අපුලයි හදවත් රකින
හිමියන් ගිය දිහා යන්නට ඉක්මණින
දියණිය නුඹේ ඔසු දිය මට නොදුන් මැන

වෙද දියණී
මේකත් වයසක්ද මිය පරලොව යන්ට
මරණය හිත හිතා දුක වැඩි කරගන්ට
අප මෙහි ඉන්නෙ නුඹ පන රඳවාගන්ට
වෙදකම් මොටද බැරිනම් නුඹ රැකගන්ට

රෝගී කත
හිතක් නැති උනෙන් තුරුලට උණුසුමට
ගිලන් හදවතින් මිදෙනට දෙන්න මට
දෙනෙත් කෙවෙණි තෙත් උනි කඳුලක රසට
නැකත් නොමැත නොහැකිය කල් බලන්නට

වෙද දියණී
විදුලි සැර දුනිමි හදවද ගැහෙන්නට
හැමම යුහුසුළුය නුඹ පණ දරන්නට
තව කල් නොවේ නුඹ මරණය දකින්නට
මම වැරදිදෝ අම්මේ යළි සිතුනි මට

බෝ සමරතුංග

මගේ සිත සහ අද ලක් මවගේ පුත්තු...S. Mahinda Thero

ජාතියක් සතු විය යුතු උදාර ලක්ෂන සිංහලයන් අතරින් ගිලිහී යමින් සිටි යුගයක, කවි පබැදුමට තමන් තුල වූ විශිෂ්ඨ හැකියාව තුලින්, දේශයක් අවදි කරන්නට තම නිර්මාණ ශක්තිය යොදාගත් කවියා ටිබෙට් ජාතික එස් මහින්ද හිමියන්ය.
උන්වහන් සේ ජාතික නිදහස පාදක කරගනිමින් ලියා ඇති කවි සිය ගණනක් මා හට කියවන්නට ලැබුනේ ඉතා කුඩා කල සිටයි. ඒ කවි කියවද්දී, නිරතුරුවම සිහිවුනේ මගේ රටට මා අතින් සිදුවිය යුතු සේවය, යුතුකම් මොනවාද යන්නයි. ඒවගේම ජාති මාමකත්වය, ජාති ආලය යනු කුමක්දැයි මැනැවින් වැටහිනි. පරාධීන නොවී සිටීමේ අගය සිත තුල කා වැදිනි. උන්වහන් සේගේ කවි වලින් ලද ආභාශයෙන් කවි ලිවිය යුතු අයුරු ඉගෙන ගතිමි.
අද විද්‍යුත් ලිපි කියවද්දී. රට කන නාලිකාවකට එරෙහිව ලියූ සටහනක් සමග මා කලකට ඉහතදී සිංහලයා ජාතික ෆෝරුමය වෙනුවෙන් සකස් කරන ලද ටිබෙට් ජාතික එස් මහින්ද හිමියන් ලියූ කවි කිහිපයක් නෙත ගැටුනා. එනිසා උන් වහන්සේගේ එම කවි කිහිපය‍ පල කල ෆෝරුම ලින්ක් එකත් සමග උන් වහන්සේ ගැන මෙසේ සඳහන් කර තැබුමට සිත් වුනා.

ටිබෙට් ජාතික එස්. මහින්ද හිමියන්ගේ " ජාතිය රන් විමනක් වේ " - දයාවංශ ජයකොඩි සහ සමාගම විසින් ප්‍රකාශිත ග්‍රන්ථයේ පෙරවදනින් උපුටා ගන්නා ලද සටහන් සහ තවත් කවි රාශියක් මෙන්න මෙතැන පළ කොට ඇත. කියවන්න කැමති අය කියවන්න

ටිබෙට් ජාතික එස් මහින්ද හීමියන් ලියූ "අද ලක්මවගේ පුත්තු " කාව්‍යය කියවද්දී එදාටත් වඩා මෙය අදට ගැලපෙන්නේයැයි සිතුනා.
මේ උන්වහන්සේ ලියූ මා සිත්ගත් කවි පෙලකි.

පුරවාපන් හුස්ම පොදක් ජීවත් වෙන්නට

ආවේගයෙන් කිසිවක් කළ යුතු නොවේ, ටිකක් සැරට ලියෑවුනු කවි ටිකක් හම්බුනා, මගේ මතක කවි පොතේ තිබිලා. මේවා මම ලිව්වෙ කාටද මොනවටද කොහොම අවස්ථාවකදීද කියලා මතක නැහැ, අමතක වුනු බොහෝ දේ ගොන්නට එයත් එකතු වෙනු ඇත, ඒකට හේතුව දවසක් මට උගන්නපු ප්රොෆෙසර් කෙනෙක්ගෙනුත් ඇසුවා, එයා කිව්වෙනම් අමතක වෙන එක මතකයට සුභ දායකයි කියලා, මොකද අපේ මොළෙත් පරිගණක වල තියෙන හාර්ඩ් ඩිස්ක් එකක් වගේලු, මතකය පිරෙන්න පිරෙන්න අනවශ්ය දේවල් මකලා දමනවලු, අළුත් දේවල් ගබඩා කරගන්න. ඒත් අපිට ඕනෙ වෙලාවට, අනවශ්‍ය දේවල් සිතින් මකා අයින් කරගන්න පුළුවන්නම්. ඒ කියන්නේ හිත් රිදීම්, තැලීම් විරසක වීම්, අනුන්ගේ නුගුණ වගේ මතකෙට නැගෙන දේවල් අයින් කරන්න පුළුවන්නම්. මේ ලෝකේ මීටත් වඩා සුන්දර වෙනු ඇත.

පුරවාපන් හුස්ම පොදක් ජීවත් වෙන්නට.... කවි

නැතිවාදම් බැණ අඩ ගා නෑ කිසි වැඩකට
පුරසාරම් දොඩ දොඩ කොතෙකුත් කෑගෑවට
හරිකම් කරනා මිනිසුන් ඉන්නා තැනකට
බොරුකම් පිරි හොර දෙටුවන් එන්නෑ කිසිවිට

නවතාපන් කරනා කෙනෙහිළි හැමෙකාහට
කරවාපන් හරි දේ මතු ලොව දියුණුවකට
දල්වාපන් හිත ඇතුලේ එළියක් අනෙකට
පුරවාපන් හුස්ම පොදක් ජීවත් වෙන්නට

දෙනවානම් දුන් දේ ගැන නොකියන් මැසිවිලි
හිත ඇතුලෙන් හිනහවෙයන් විසිකර කුණු කිලි
පොරවාගනු කරුණාවෙන් පෙඟවු සළු පිලි
මෙත් මග වේ හැමදාමත් දිවියට කල එළි

අනුන්ගේ නරක අල්ලා විසිකරනු
හොඳ හොය හොය එකතු කරල ලඟට ගනු
තියනා දේ හැම සමගින් බෙදා ගනු
අටලෝදම ලොව දැනගෙන කල් අරිනු

ආවේගශීලී වීම නම් එතරම් හොඳ නැහැ නමුත් කවි නම් ලියවෙනවා එතකොට...

බෝ සමරතුංග ©

හද බිඳුම....

ජීවිතේ අපිට හමුවන බොහෝ දෙනා අතර අපි කතාබස් කරන ඇසුරු කරන කිහිප දෙනෙක් හැර අනෙක් සියලු දෙන අපට නොපෙනෙන තරම්‍ ය. අඩු තරමින් හැමදාම උදේ අපි පිටත් වෙන වෙලාවට නේවාසිකාගාරය පිටත අතුගාමින් සිටි වයසක ආච්චි අම්මා ඇඳගෙන හිටියෙ මොනපාට ඇඳුමක්ද කියලා කියන්නවත් නොදන්න තරමට අපේ හිත් බොහොම සීමිත වපසරියක සැරිසරන බවක් මට පෙනේ.
එහෙම හිතුන නිසාම වඩා කල්පනාකාරීව, මනෝ පාරවල් ගහගෙන වෙනදට යන එන මග මම අද ටිකක් සිහියෙන් ගියා. එතකොට බොහෝ දේවල් වඩා සවිස්තරව පෙනුනා. හිතන්න දේවල් අල්ප වෙන එකත් ලොකු සැනසීමක් කියලා හිතෙනවා. එතකොට තත්‍ය ලෝකේ වඩා ලොකුවට පෙනෙන්න ගන්නවා.
බලාපොරොත්තුවෙන් ඉන්න යමක් නැති වෙනකොට, අත්කරගන්න හෝ දිනාගන්න දෙයක් නැති කොට, දැනෙන සහනය කෙතරම්දැයි වැටහෙන්නේ බොහොම අල්ප දේ වලින් සැනහෙන්න ජීවත් වෙන්න පුරුදු පුහුණු වුන අය දුටු විටයි. සැප සම්පත් සොයමින් ඒවා පසු පස දුව දුවා ජීවිතේ අවුල් කරගන්න බොහෝ දෙනෙක් හිතන්නේ, ජීවිතේ විඳින්නේ ඔවුන් විතරක්මයි කියලා. ඒත්.... ටික කලකින් ආපසු හැරී බලා පසු තැවුල් විය හැකි බොහෝ දේ එහෙම අයට ඉතිරි වෙන බව ඔවුන් නොදනී.

අපබ්‍රංස.. නැවතත්

අපබ්‍රංස.. මීට අවුරුද්දකට පමණ පෙර ලියූවක්. මේ කවි දෙකට අපබ්‍රංස කියලා නම් කලේ මේක කියවපු ගමන්, මගේ කවි පිලිබඳ බොහොම දැනුමැති යහළුවෙක්... මොනවද මේ ලියන අපබ්‍රංස කියලා ඇහුව නිසාමයි.
ඒකාලෙත් බොහෝ අය බොහෝ නිර්වචන දුන්නා. ගොඩක් කවි කියවන විඳින , ඒ ගැන කතාකරන පිරිසක් බ්ලොග් අඩවි හරහා ඇතිවෙමින් තිබෙන නිසා මේ කව මෙහි පල කොට අදහස් විමසීමට සිත් විය.
පුද්ගලික අත්දැකීම් කවි නොකරන තරමට ජීවිතය ඒකාකාරී වෙලා. එනිසා මගේ කවි තුලින් මා නොකියවන්නේ නම් හොඳයි

එතකොට ආයෙත් මතක් වෙන්නේ, සේකරගේ, "මගෙ කවියෙන් මා නොසොයන් කව"

Heart aches and heart breaks..කවි නොලියවේ...

අපි ඉස්කෝලේ උසස් පෙළ පන්තියේ ඉන්න කාලේ, අපේ මුලු බැච් එකම "Life education week" කියලා සතියක් ගෙවල් වලින් පිට නිවාඩු නිකේතනයක් වැනි තැනක සමාජ සේවාවන් භාවනා කරමින්, ජීවිතය පිළිබඳ සංවාද ආදියෙහි යෙදෙමින් ගත කලා, ඒ කාලය තුලදී අපට, වැඩිහිටි නිවාස, ළමා නිවාස වලට ගොස් සේවයේ යෙදෙන්නත් සිදුවුනා. ටියුෂන් පන්ති හා පාසැල අතර ජීවිතය දෝලනය වෙමින් පැවති ඒ යුගයේ, අර සතියක කාලය අපිට ජීවිතය සම්බන්ද අත්දැකීම් රාශියක් ගෙන ආවා.

අද යහළුවෙක් හා කතාබස් කරමින් සිටි යමක් සිහිවෙලා මේ සියල්ල කුරුටු ගෑවේ. පාසැල් යන කාලේ අපි ගත කලේ හරිම නිදහසකින්. නිවාඩුවට ගමේ ගියහම නැවත ගෙදර එන්නේ පාසැල් පටන් ගන්න කාලෙදී. නමුත් අද දරුවන්ට නිවාඩු කාලෙත් ටියුෂන්. එනිසා දෙමාපියන්ටත් දරුවන්ටත්, විනෝද චාරිකාවක්වත් යන්න බැරි හැඩයි. පහ වසරේ පොඩි දරුවන් පවා නිවාඩු කාලෙත් ටියුෂන් දුවනවා. ඒ මදිවට සමහර 4 පන්ති වල දරුවන්ගේ අම්මලත් හෝ ගාලා පොඩි එවුන්ව දැම්ම ඉඳන්ම ටියුෂන් යවනවා. ශිෂ්‍යත්වය ඉහළින් සමත් කරවන්න.

අවුරුද්දේ මුල සිටම එක දිගට ලියන්නට යෙදුනු බ්ලොග් ලියමනත් එපාවුනු වෙලාවල් තිබුනා.
මුල් කාලේ සිංහල බ්ලොග් ලියන්න ගිහින්, යුනිකෝඩ් විරෝදීන්ගෙන් එල්ලවුනු විවේචන නිසා ඒවගේම , ඔවුන් බ්ලොග් පිටුවලට ඇවිත් ලියා යන ඇතැම් දෝෂාරෝපණ නිසා අදහස් ප්‍රකාශ accept කළ පසු ඒවා comment යටතේ ගොනු කරන්නට මට විතරක් නොවේ අපි බොහෝ දෙනෙක්ට සිදුවුනා. ඒක මම හිතන්නේ හරේශ් මගෙන් ඇසූ ප්‍රශ්ණයට පිළිතුරක් වෙනු ඇත. දැන්නම් පෙර මෙන් අපේ මේ බ්ලොග් පරිශීලනය කරන පිරිස් අඩු නිසා ඇතැමුන්ට මෙන් feed back නොලැබුනත් comment moderation ඒ විදිහටම තියන්න උත්සහ කරනවා. එතකොට අඩු තරමේ ඉඳහිට උනත් ලැබෙන ප්‍රතිචාර මොනවද කියලවත් බලාගන්න පුළුවන්නේ.
වෙලාවකට හිතෙනවා අපි මේ කරන හැම දෙයක්ම නිස්සාරී දේවල් කියලා. නමුත් මෙලොව පැවැත්ම ඇත්තේද එහිම නොවේද ? "සබ්බේ පෘතග්ජනා උන්මත්තකා" කියලත් කියනවනේ. එනිසා පුළුවන් තරම් හිත එක අරමුණක පිහිටුවාගෙන ඉන්න උත්සහ කිරීම වටී.

අපේ උන් සිතින් වෙන්වී ගිය මෙකල
සිහිනයක් වගේමැයි ඒ ගෙවුනු කල
දරාගත නොහැකි දුක නෙත් කඳුලු කර
සැනසෙම් කොහොම සතුටින් සිත පුබුදු කර

While going through some pages of an old diary I found this really lame essay (as I called it),which was written in my 4th year.
(I'm sorry its not a poem but just my experience)

I've held hearts , young and old..
with tearing eyes on first few days
some had scars..old and healed,
ruptured valves, calcified arteries
we measured the length the weight and valves
just to see how much,one's heart had survived

Its really hard to hear and know
is that a gallop, a murmur or an ejection click
We weep and cry and throw it all out,
Tiny pinch pain becomes hard to hold up
The heart gets a scar when it all ends up

listening through membranes right into my ears
All that miseries weeps and tears
lub dub lub dub Ends up with a scar !

its just a thought
"you know what they say about stopped clocks: They're always right twice a day."

ජීවිතේ මේ වගෙයි..hypocrite සහ මම

උදේට නැගිටින්නේ පහළ රූම් එකේ යාලුවාගෙන් ලැබෙන දුරකතන ඇමතුම නිසා, පුදුම තෙහෙට්ටුවක් දැනෙන්නේ, මොකද දවසට නිදා ගන්නේ පැය 5 වැනි සුළු කාලයක්,
ලෙඩ්ඩුන්ට උපදෙස් දෙනවා, පැය 7-8 නිදාගන්න නිදිමරන්න එපා, මනසට හොඳ නෑ කියලා. එහෙම කියන අපේ නින්ද පැය 5යි
බස් එකේ යන ගමන් පොඩ්ඩක් ඇස් පියා ගන්නවා. ඒත් ඔහොම නිදියලා මොකටද කියලා අම්මාගෙන් බැනුම් අහනවා.
ඊළඟට අපිම උපදෙස් දෙන්නේ, හොඳ සමබල ආහාර වේලක් කන්න , පෝෂණය හරීම වැදගත්,
ඒත් අපි, බස් වල යන ගමන්, ගිලින පාන් පෙත්ත, දවල්ට වැඩ වැඩිකමට වෙලා පහුවෙලා කන බත් ඩිංග, එතනිනුත් ඉතින් අපිටමයි අවැඩක් වෙන්නේ, ගැස්ට්‍රයිටිස් හැදිලා තමයි නවතින්නේ දවසක.
නිවාඩුවක් ලැබෙන තුරු ඉන්නවා, හොඳට නිදා ගන්න, හොඳට උයලා මිරිස් තුනපහ රහට කෑමක් කන්න

මීට වසරකට පමණ පෙර ---- රෝහලේ අපට කෙටි කාලීන පුහුණු වැඩ තියෙද්දී, බොහෝ වෙහෙස මහන්සි වුනු දවසක , එක්තරා මහළු සීයා කෙනෙක් වටේ අප සියල්ලම රොක් වෙලා ඔහුව පරීක්ශා කරමින් සිටියා. . "දූ කාලද දවල්ට, ඇපල් ගෙඩියක් දෙන්නද දුවේ" කියලා අහද්දී ඇත්තටම අපිට දැනුනේ පුදුමයක්, කාරුණිකව අපට කෑම අනවශ්‍ය බව ඔහුට පැවසුවද බඩුමිල අහස උසට නැග ඇති මෙවන් කලෙක රජයේ රෝහලක නේවාසිකව ප්‍රතිකාර ලබන ඒ සීයා ඇත්තටම ඒ වන විටත් දවල්ට ආහාරයක් නොගෙන එහෙ මෙහෙ දුවමින් සිටි අපිට අනුකම්පාවෙන් තමන්ගේ දරුවෙකුට සලකන ආකාරයේ ලෙංගතු කමකින්, බඩගින්නේ ඉන්න එපා යැයි පවසමින් අපට දැන මුතු කම් දුන්නා. සිරි සිරිමල් ට නම් එය මාව බයිට් එකට ගන්න අපූරු වචන ටිකක් උනත්, ඒ ඇසූ ඇසුමත් හිතට කියාගන්න බැරි අපූර්ව හැඟුමක් හිතට ලං කරා, මිනිස්සු අතරේ පවතින ලෙංගතුකම එයින් මහා විශාලෙට පෙනුනා. මේ ළඟදී දවසක අප හමුවූ විට සිරිමල් මේ සිද්දිය නැවත මතක් කළා.
අපි දෙන උපදෙස් අපිටවත් පිළිපදින්න වෙලාවක් නැහැ, සමහරක් විට.
අර තමන් දෙන උපදෙස් තමන්ම නොපිළිපදීන අයට ඉංග්‍රීසියෙන් කියනවා හිපොක්‍රිට් කනෙක් (hypocrite - a person who acts in contradiction to his or her stated beliefs or feelings) කියලා
ඔහොම බලාගෙන ගියහම හිපොක්‍රිට්ලා තමයි අපි ඔක්කොම.

කියන දේ නොකරයි
නොකරන දේ කියයි
නොවන දේ ගැන හිතයි
හිතන දේ නොවෙනකොට.... හරි දුකයි

ඒ වෙනසට මං ආසයි...

වෙනස් වෙන හිතක නොවෙනස් යම් දෙයක් තියේද ඉතිරිව ?
ජීවිතේ නිරන්තරයෙන් වෙනස් වීම් වලට ලක් වෙනවා, සමහර වෙනස් වීම් අපිට දරාගන්ට බැරි තරම් දුක උනත්, අපි ඒවාට අකමැති උනත් ජීවිතේ කොහොම හරි ඉදිරියට ගමන් කරන්න අපි උත්සහ ගන්නවා , ඒක ලෝක ස්වභාවය.

කවි ලිව්වෙ නැද්ද ? දැන් ලියන්නේ නැද්ද? එක දිගටම ඇසෙන ප්‍රශ්ණ කිහිපයක්.
නව කතාව ගැන ලැබුනු ඊමේල් අතරේ මෙන්න මෙහෙම දෙයක් සඳහන් උනා

අපේ ඔරලෝසුවේ ඔයා පැය කට්ට අපි තත්පර කට්ට දන්නවද ඔයා එක පාරක් කැරකෙනකොට අපි ඔයා වටා 43200 වරක් කැරකෙනවා...

මගේ පමාව ගැන විමසා උපමා උපමේයයන් සමග ලියා එවූ ඒ සොයුරාටත් ස්තූතියි.
ඉතා අදික ලෙස නිදි වැරීම සහ මහන්සි වීම හේතු කොටගෙන ශරීර සෞඛ්‍ය ටිකක් විතර පිරිහුනා. අන්තර් ජාල පහසුකම් නැති නිසාත් වේලාවක් නැති නිසාත් ලියන්න බැරි උනා. හිතට නැගෙන සිතුවිලි හිත තුලම නැතිවෙලා ගියා. සිතේ එකලස් භාචය නැති උනා. ඒත් ඉතින් ජීවිතය ඒ වගෙයි.

ඒ අතර තවත් වෙබ් අඩවියක, ජාතිමාමකත්වය ගැන හුවා දක්වමින්, මගේ අනුදැනුමකින් තොරව මා ලියූ කවි පළ කර තිබුනා , මගේ වෙබ් අඩවියද මේ බ්ලොග් අඩවියට සම්බන්ද කර තිබුනා.
එසේ අන් අයගේ කැමැත්ත අකමැත්ත නොවිමසා, තමන්ට හිතෙන අරමුණකට හැමෝම ඈඳා ගැනීමට තවකෙකුට ඇති අයිතිය ගැන මීට වඩා විමසා බැලීම වටී.
අඩු තරමින් මින් පසු එසේ ලේබල් ඇලවීමට කලින්, ඊමේල් එකක්වත් එවා අදාල නිර්මාණකරුවන්ගෙන් ඒ සඳහා අවසරය ගන්නේ නම් වඩා හොඳ බව මට සිතේ.
මා දන්නා හඳුනන බ්ලොග් ලියන සහෝදර සහෝදරියන් මගින් මට මේ ගැන දැනගන්ට ලැබුනා. පැසසුම් ගුණ වර්ණනා ඇත්තෙන්ම අනවශ්‍යයි.
සේකරගේ සක්වාලිහිණි කාව්‍ය ග්‍රන්ථයේ එන මගෙ කවියෙන් මා නොසොයන් කවිය මතක් වුනේ අලුතින් එකතු වූ බ්ලොග් කිහිපයක් කියවන අතරතුරදී...

අපි හැමෝම නොදැනුවත්වම එකම අරමුණක් ඔස්සේ ගමන් ගන්නා අතර, මට කලියෙන් ඔබට ඒ අරමුණ සාක්ෂාත් කරගන්ට පුළුවන් වුනොත් ඔබේ නමින් පැසසුම් මල් පිපේවි. ඒ මල් තුල මා දකින්න.. යනුවෙන් නිරපේක්ශ සිතුවිල්ලක් කැටි කොට ලියවුනු මේ කාව්‍යය මසිත නිරන්තර නින්නාද දේ.
මතුවටත් එසේමැයි.

නැවත අන්තර්ජාල පහසුකම් ලැබුනු විගස සිංහල බ්ලොග්කරුවන්ගේ සමූහයට අළුතින් එකතු වූ අපූර්ව නිර්මාණකරුවන්ගේ බ්ලොග් අඩවි කියවන්ට ලැබුනා.. අපි කිහිප දෙනෙක් පමණක් බ්ලොග් කරණයේ යෙදෙනකොට, සිංහල බ්ලොග් මැරතන් පවා තියන කොට පැවති සිංහල බ්ලොග් ඉඩෝරය නිමවෙන සුභ ලකුණු හැම තැනම දකින්නට ලැබුනා. ඔක්කොම පුළු පුළුවන් විගස කියවන්නයි බලාපොරොත්තුව.

බෝමන් ( සහෝදරයා) ලියන ජීවිතයේ තවත් මොහොතක් කියවන්න, හිතන්න දොඩන්න හැකි බොහෝ දෑ හිතට කිට්ටු කරන අපූර්ව සිතුවිලි සංහිඳක්.

හරේෂ්ගේ ජීවත් වෙනකොට පිටුව මිහි මත පණ ගැහෙන හැම තත්පරයකම වටිනාකම සිතට ළංකරනවා කියලා දැනෙනවා. ගුණමකු කමින් නිරන්තරයෙන් බැටකන මිනිස් ගුණ දර්ම පිළිබඳ වඩා යතාර්ථයානුකූලව කියවීමක් ඒ ඔස්සේ මා දුටුවා.

ඇබ්නෝමල් දෙසිතක සිතුවිලි නමින් ලියවෙන මලීගේ සිතුවිලි පිටුව.. සමාජයානුකූලව සම්මත දෑ තුල පවතින කඩතොලු දකින, ඒ ගැන එදිනෙදා ලියන කියවන බසින් දොඩන මේ පිටුව මෙතෙක් දකින බ්ලොග් ආකෘතිවලට වෙනස් අයුරකින් ලියවෙන්නක් වුනත්. ඒ වෙනස හොඳයි කියලා කියන්න පුළුවන්. නියමයි.